Ο σατανάς δεν έχει φύλο
Δανείζεται το κόκκινο της έκστασης
Γεμίζει το κρεβάτι μου φιλιά
Ρούχα κι αισθήματα ριγμένα πρόχειρα
Οι μύτες των μαστών να δείχνουνε
Ειρωνικά
Τα ουράνια.
Δεν ξέρω ακόμα την ωραία του φύση
Όμως με θέλγουν οι εύστροφες κινήσεις της
Η πειστική ανάπλαση του πάθους-
Κάθε φορά που αλλάζει σάρκα
και οστά
Με μάτια από αγνότητα
Ορκίζεται πως θα΄ναι η τελευταία.
«Ο μόνος πόθος του εγώ είναι το εγώ»
Μου εκμυστηρεύεται
«Χιλιάδες δρόμοι φεύγουνε γυρίζουν
Πάρε στην τύχη ένα:
Εδώ θα ΄ρθεις
Εδώ λοιπόν, να ξέρεις,
Περιμένω».