που πας;
μου φαίνεται τα χεις μπερδέψει
ποιος εμάς
θα μας χωρίσει στη μέση
ρωτάς
γιατί εμείς σ αυτή τη θέση
μα ξεχνας
πως κάθε τέλος μια αρχή...

μια στιγμή
για συγκεντρώσου λίγο
είμαι εδώ
γιατί ζητάω το ίδιο
μην ξεχνάς
πάντα ροκάρουν δύο
στο μαζί...

μονά- ζυγά, άσπρο και μαύρο
και ξαφνικά, μηδέν και όλα γκρι
μα η γενιά του άνω κάτω
τα ξεπερνά όλα με το μαζί
όλοι μαζί!

που πας;
βγες απ τη μαύρη σου την σκέψη
να πονάς
μα μην τρελαίνεσαι έτσι
ξεχνάς
πως έχεις δίπλα σου καθρέφτη
με κοιτάς
και ότι βλέπεις είσαι συ

μια στιγμή
άκου με τώρα λίγο
είμ΄ εδώ
και πρόκειται να μείνω
μην ξεχνάς
το ένα θέλει δύο
στο μαζί