Πες μας τους πόνους που `πες και ξαναπές.
- Με μοίρανε στα σπάργανα μου η Μοίρα
να τραγουδάω τις στείρες τις αγάπες
και τ’ άκαρπα φιλιά να κλαίω τα στείρα.

Πέρ’ από μένα δε θα ξαναζήσει
η αρχαία μας γενεά – πάπποι προπάπποι
και πάντα μες το ρόδινο μεθύσι
θα πνίγω μόνος τη στερνή μου αγάπη.

Κ’ έσωσα πρώτος όπου σώνει ο δρόμος
που η Θάλασσα η Νεκρή τον κόβει, η μαύρη
της τρίτης γενεάς μου ο κληρονόμος!
Το ξένο κρίμα μου άφταιγος δε θα `βρει.

Δε θα να ζω, συνόριστος δεσπότης,
σε μια βαθιά γωνιά του αίματός του
να τρυγάω τον πρώιμο ανθό της νιότης
σαν το κρυφό σκουλήκι πόθου αρρώστου.

Σώνω στερνός εκεί που σώνει η στράτα
που εμπρός το δάσος το άβατο την κόβει
μέσα θρηνούν τ’ ανώφελα τα νιάτα
και των τελείων θανάτων κλαιν οι φόβοι.