Έτσι σ’ έψαξα, αφήνοντας στην τύχη τους
τα άλλα ενενήντα εννιά,
κόβοντας δρόμο μέσα από τα λαγκάδια,
ύποπτα μούτρα, λόχμες, αστυνομικούς
που με άρπαζαν απ’ το σακάκι βίαια,
που με χτυπούσαν για να τους πω πού πήγαινα,
τι κοίταζα πέρα από αυτούς
πίσω από το πάθος ή την ταπείνωση,
στο σιγανό κλάμα της αναζήτησης.
Και σε βρήκα. Τουρτούριζες μες τη βροχή,
είχες σφαλίσει τα γαλάζια μάτια σου
κι άπλωνες το χέρι στη σκοτεινιά
ν’ αναγνωρίσεις το δικό μου,
τι ωραία να λες "κοιμήσου τώρα,
δε θα με ξαναχάσεις,
δε θα σε ξαναχάσω".
Βαθαίνει η αγκαλιά σαν αγαπιέσαι,
χωράει πολλούς ζητιάνους, πολλούς που στερηθήκανε
τον έρωτα ή δεν τους φίλησαν ποτέ τους,
χαμογελάνε αυτοί που δεν τους χάιδεψε κανένας,
ζούνε ανάμεσά μας όλοι τούτοι,
ένα μπουμπούκι σκάει δειλά. Κοιμήσου.
Ξέσφιξε τα δάχτυλά σου και κοιμήσου.
Εγώ είμ’ εδώ.