Κάθε που καμπανίζει
στέκουν σαν λαμπάδες μισοτελειωμένες στα ακρόσπιτα.
Σταυροκοπιούνται και λιβανίζουν το κορμί.
Κι όταν περνά το φέρετρο
κι ο πάτος του ξύνει τις πλάκες με κούραση
μουρμουρίζουν

να μπει βαθιά στο χώμα
καμιά ματιά με χρώμα
στα μέσα σου
καταραμένη γη

Κι ακούς
κλάματα
κλάματα
κλάματα
κι οι γαστρικές σανίδες τους αιμορραγούν.

Όρθιες
σε παραλλήλους
τεντώνουν τις ζάρες τους.

Κι αν ψέλνουν
κι αν φαλτσάρουν
η λύπη τους
μπορεί κι η ατεχνία.