Να έχεις χάσει τα λογικά σου.
Να μη μ’ αναγνωρίζεις,
τον τοίχο μελετάς ‒
ποιος ξέρει τι κοιτάς. Ακίνητος
στην επιφάνεια, μα δε με ξεγελάς.
Σε βλέπω που γυρίζεις
γύρω από τον άξονά σου
‒μακρόστενη σβούρα δίχως ηρεμία.
«Παρακαλώ ησυχία»,
γράφει στην είσοδο, λες και το δωμάτιο
σε ειρωνεύεται. Μα κανείς δε φαίνεται
να γελά. Εσύ, συγχυτικός κι μπερδεμένος,
και (δυστυχώς, το νιώθω) φοβισμένος,
συνεχίζεις την περιστροφή.
Και ξέρω πως κάποια στιγμή,
η φυγόκεντρος μακριά θα σε πετάξει,
κι οποίος σε ψάξει
δε θα σε βρει.