Έφυγα την κατάλληλη στιγμή
μάζεψα ό,τι είχα κι ό,τι μου είχες χαρίσει εσύ
κι όπως περπατούσα, σ’ άφησα πίσω μου
και γινόσουν μικρός, μια κουκίδα
τόσο ασήμαντη στης μέρας το φως

Και σφυρίζοντας περνάω τα φανάρια
και βιτρίνες με ρούχα κοιτάζω
μες στα μάτια του κόσμου διαβάζω
τη ζωή μου απ’ την αρχή.

Και σφυρίζοντας περνάω τα φανάρια
Δε βαριέσαι λέω, και χαμογελάω
οι ρυτίδες του κόσμου, σημάδια των καιρών

Έφυγα την κατάλληλη στιγμή
όταν το βλέμμα σου κι εσύ, είχατε φύγει
Κι όπως περπατούσα, σε κοιτούσα
και γινόσουν ρευστός, μια σταγόνα,
μια σταγόνα στις σταγόνες της βροχής.