Μέσα σ’ αφιλόξενη πλατεία
σου βαρούν και χορεύεις,
χρόνια, με ταμπούρλο και με ντέφι
την ζωή ζητιανεύεις.

Πύργοι από γυαλί κι από τσιμέντο
τον αέρα σου παίρνουν,
μέσα στις πλατειές τις λεωφόρους
σε τραβούν και σε σέρνουν.

Χόρευε σαν τη μαϊμού
πάρ’ το ραβδί σου ξανά στους ώμους,
μη μιλάς, μη ρωτάς,
πήδα καημένη μαϊμού στους δρόμους.

Πόσα δε σου `μάθαν οι αιώνες
Νεοέλληνα γιε μου
κι όμως επιμένεις κι όλο σκύβεις,
δε βαρέθηκες ; πες μου!

Πάψε, τη μαϊμού να κάνεις, πια
και να πηδάς στο ρυθμό τους.
Ξύπνα, που ούτε καν τον χαμπαριάζεις
το χαβά, το σκοπό τους.

Χόρευε σαν τη μαϊμού
πάρ’ το ραβδί σου ξανά στους ώμους,
μη μιλάς, μη ρωτάς,
πήδα καημένη μαϊμού στους δρόμους.