Πες μου πώς μπόρεσες
να ξαπλώσεις με φινέτσα στα σκατά
Και γιατί έντυσες
με κουρέλια το γυμνό σου βασιλιά
Σε ποιο πηγάδι έριξες
για ευχές τα τελευταία σου ψιλά
Πώς έτυχε και διάλεξες
το τίποτα μέσ απ΄τα τόσο μηδενικά
Χτυπιόσουνα και ξέρναγες
αγάπη για όλα της γης τα ζωντανά
Και στο κρεβάτι ζέσταινες
λάφυρα για μια μεθυσμένη μοναξιά
Το άγχος σου το έκρυψες
στην τσέπη πίσω από ένα φτηνό σουγιά
Για κοίτα πώς κατάντησες
να σε φοβίζουν τα αγέννητα μωρά

Φτηνιάρης, λίγος ούτε καν μισός
θα βολοτρίβεσαι διαρκώς
σ’ όποιον σε δίνει για να τρως αιώνια πεινασμένε

Είσαι λίγος και το μέσα μου που σκοτεινιάζει το `χω φτιάξει για να σε τρομάζει

Νιώσε την τρέλα μου... Χαμογέλα μου...