Ζευγάρια αγκαλιασμένα να περνάνε
χέρια να κρατούν το ένα το άλλο.
Μάτια όλο σπίθες που αγαπάνε
γύρω μου όλοι ζουν κάτι μεγάλο.
Κι εγώ μες στο δωμάτιο να τρακάρω
επάνω σε αναμνήσεις και κουβέντες,
μες στην πυκνή μου ομίχλη σου ποζάρω
βιτρίνα με κατεβασμένες τέντες.

Από κάτω παράδεισος κι από πάνω ταράτσα
μας χωρίζει μια άβυσσος και μια αστεία γκριμάτσα.
Σ’ ένα σπίτι που χώρεσε τέτοια αγάπη μεγάλη
η καρδιά σου πως μπόρεσε να γυρίσει απ’ την άλλη.

Ζευγάρια αγκαλιασμένα να γελάνε
χείλη να ενώνονται με χείλη.
Άνθρωποι στα αστέρια να πετάνε
γιατί πια δε βλέπονται σα φίλοι.
Κι εγώ μες στο δωμάτιο να μετράω
στα πόσα δευτερόλεπτα μου λείπεις
κι ο χρόνος ο γιατρός όποτε πάω
ζητάει κι άλλο χρόνο ο αλήτης.

Από κάτω παράδεισος κι από πάνω ταράτσα
μας χωρίζει μια άβυσσος και μια αστεία γκριμάτσα.
Σ’ ένα σπίτι που χώρεσε τέτοια αγάπη μεγάλη
η καρδιά σου πως μπόρεσε να γυρίσει απ’ την άλλη.