Μοιάζει σαν να παίζουμε ένα θέατρο παράλογο εδώ
κι’ όλα τα αισθήματα αγάπης τα `χεις ντύσει θυμό.
Άδικα, το μίσος γέννησες,
γύρω από τον έρωτα που γκρέμισες
παίζουμε ένα θέατρο, μ’ αφήνεις κάθε ρόλο μισό.

Κι έχω γίνει αγάπη που πεθαίνει αργά,
χέρια γυμνά, που πια δε θα κρατήσεις.
Κι έχεις γίνει αγάπη που πονάει βαθιά,
μες την καρδιά, που πας να εξαντλήσεις.
Πάντα θα `χεις δίκιο, δε θα φταις πουθενά,
νίκησες τελικά.

Κι εγώ με μισώ, που χώρια σου ζω,
σε κάθε μου ανάσα με εκδικείσαι.
Κι εγώ με μισώ, που υπάρχω για δυο,
εγώ και για σένα αγαπώ.
Στη μέση με σπας, το τέλος ξυπνάς,
πως έχεις σφυγμό χωρίς να νιώθεις.
Δεν είσαι για μας, καλό δε χρωστάς,
το ψέμα στο στόμα το φυλάς,
όλα σου τα έδωσα μα τίποτα πια δεν εκτιμάς.

Ψεύτικη αλήθεια υφαίνεις μέσα στον ιστό σου καιρό
ψεύτικα σενάρια στημένα στο δικό σου εγώ.
Άδικα, το μίσος γέννησες,
γύρω από τον έρωτα που γκρέμισες
με τι όπλα θες να πολεμήσω το άρρωστο σου μυαλό.

Κι έχω γίνει αγάπη που πεθαίνει αργά,
χέρια γυμνά, που πια δε θα κρατήσεις.
Κι έχεις γίνει αγάπη που πονάει βαθιά,
μες την καρδιά, που πας να εξαντλήσεις.
Πάντα θα `χεις δίκιο, δε θα φταις πουθενά,
νίκησες τελικά.

Κι εγώ με μισώ, που χώρια σου ζω,
σε κάθε μου ανάσα με εκδικείσαι.
Κι εγώ με μισώ, που υπάρχω για δυο,
εγώ και για σένα αγαπώ.
Στη μέση με σπας, το τέλος ξυπνάς,
πως έχεις σφυγμό χωρίς να νιώθεις.
Δεν είσαι για μας, καλό δε χρωστάς,
το ψέμα στο στόμα το φυλάς,
όλα σου τα έδωσα μα τίποτα πια δεν εκτιμάς.