Πάει καιρός που έχω στερηθεί
τη θαλπωρή του έρωτα και της αγάπης
κι έχει η καρδιά μου πάλι κεντηθεί
απ’ τη φωτιά μιας λάγνας αυταπάτης.

Περνούν τα χρόνια κι έχω κουραστεί
η μνήμη των κυττάρων μου σκουριάζει
κι έχει η ζωή μου πάλι μοιραστεί
σε κάτι π’ αγαπώ και με τρομάζει.

Ο πόθος ξάφνου θαλερός κινά
για μια Οδύσσεια περίσσα ζορισμένη
μ’ ένα σκαρί που η τρέλα κυβερνά
σε θάλασσα θολή κι ανταριασμένη.

Μη με λεηλατήσεις λυγερή
μην αποστρέψεις από μένα τη ματιά σου
φυγάς απ’ της ανίας το κελί
άσυλο ψάχνω μες στην αγκαλιά σου.