Μαύρο πουκάμισο φορώ,
χώμα μου αγιασμένο,
μακριά σου ανασαίνω,
δε σε θωρώ.

Μάκρυνα από τις ρίζες μου,
κοπήκαν τα φτερά μου,
γκρεμίστηκε η φωλιά μου
κι ό,τι αγαπώ.

Μαύρο πουκάμισο φορώ,
γιατί πονώ βαθιά μου.
Τα σύρματα μπροστά μου,
μας χώρισαν στα δυο.

Έρμο κατάρτι με πανί,
μαύρο σαν την σκιά μου,
μύρια θλιμμένα τα «γιατί»,
δεν είμαστε μαζί.

Πατρίδα μου μισεύγω σου
κι αλλάργο σου κοιμούμαι,
μα ό,τι κι αν φέρει ο καιρός
δε λησμονώ
τους τόπους που έπαιζα παιδί,
τα λόγια που με θρέψαν,
θύμησες που χαράχτηκαν
στον αναστεναγμό.