Ξύπνησα ένα πρωί
κι ήταν δίπλα μου μικρό παιδί
το `βλεπα πρώτη φορά
μα αυτό με γνώριζε καλά.

Έπαιζε ώρα πολλή
με δυο ζάρια που `χε κάπου βρει.
κι έριχνε κάθε φορά
μια στην πίκρα μου, μια στη χαρά.

Χρόνε μικρέ μου, μείνε κοντά μου
να μεγαλώσεις μη μου βιαστείς
κι εγώ το χρέος θα στο πληρώσω
μα κάνε δόσεις αν το μπορείς.

Έπαιζε ώρα πολλή
με δυο ζάρια που `χε κάπου βρει
κι έριχνε κάθε φορά
μια στην πίκρα μου, μια στη χαρά.

Ήταν δικό μου παιδί
που δεν είχε ακόμα γεννηθεί
κι ήτανε όλα αυτά
που η ζωή, το ξέρω, μου χρωστά.