Πρόσεξε, απόψε γεύτηκες μαρμαρωμένη μοίρα.

Ταξίδεψες κι αγκάλιασες µε λευκοβόλο βλέμμα.
Θολά φεγγάρια, αλμυρά, µε νύχτα καπνισμένα.
Γλυκείς καημούς που ξεφυλλίζονται, σπρώχνοντας το σκοτάδι.
Λυγμών απίκραντων αλμυρών, στης λησμονιάς τους κήπους.

Στριφτόπλεξες τα δάκρυα σε μαύρο κομποσκοίνι.
Δακρύσταλλα του αρχέτυπου, πόνου του καθ’ ενούς µας.

Τα `φτιαξες περιλαίμιο στου έρωτα τη χάρη.