Κάτι πέτρινα παιδιά έτρεχαν
το πρωί στο λιβάδι
με το δρασκέλισμά τους, ένα ένα
ισοπέδωναν τα χρόνια της αθωότητας
κι όσο προχωρούσαν
μαύρα σκυλιά τους συνόδευαν
έως το τέρμα με τις μαργαρίτες
στάθηκαν κι έγιναν αγάλματα κανονικά,
ακίνητα.

Το βράδυ είδα τους έφιππους ερωμένους
να φορούν τις ατσαλένιες προσωπίδες
και είπα ήρθε ο καιρός να σε καλωσορίσω
στον κόσμο τον δικό μου
να βγάλουμε τα σίδερα
να μαλακώσουμε την ιδιοσυγκρασία
των εκφράσεών μας

θα σε πάω στη θάλασσα
στα βράχια με τις ανεμώνες θα σταθούμε
κι από εκεί ψηλά όντας χορτασμένοι
με κρίταμα, καρφιά κι αστέρια
θα βουτήξουμε μέσα της
ύστερα θα σε αφήσω να φύγεις
ύστερα από τρεις μέρες κάτω στη θάλασσα
θα σε αφήσω να φύγεις
θα διαπεράσει ο ένας έφιππος τον άλλον
θα φορέσουν πάλι τις ατσαλένιες προσωπίδες
με το ανοιχτό σφυρηλατημένο στόμα
και τα φεγγαρίσια μάτια.

Μόνο μη με γελάσεις
τούτο το βραδινό δεν είναι όνειρο
χρόνια περιμένω τον ερχομό σου
πίσω από μαγεμένα δάχτυλα
σύννεφα ακίνητα
στράγγιζα για να φανείς,
να `ρθεις
έστω, όσο κρατά ένας μικρός λυτρωμός.