Γυναίκα που μεθάς µε το φεγγάρι.
Της μέρας, θάλασσά µου, μήτρα αιώνια.

Χάραξε το όνομά σου, στην πλώρη της ψυχής µου.

Χτίσε βωμό διαύγαστη, γήινων και ουρανίων.

Στιγμών λειψών, που αναποφάσιστες πετρώσανε στο χρόνο.
Μαρμάρωσαν τη μοίρα µας, θόλωσαν το φεγγάρι.
Το κάπνισαν, το μάγεψαν, το σκόρπισαν σε κήπο
που αλμυρισμένη λησμονιά, ανάσα που επιμένει
να ξεκλειδώνει της ψυχής, τα θολερά υπόγεια
και να φωτώνει τα εγκάρδια, αρίφνητα σκοτάδια.