Σ’ ένα παράθυρο που απλώνει χέρι ζητιανιάς στο χρόνο
κρύβεται η Θλίψη μιας ανάγκης, που μια ανάσα
στενάζει ξεφυλλίζοντας της νύχτας το ταξίδι.

Φιλιά σε ακρογιάλια αλμυρά, σφραγίζουνε φυλλάδια επιστροφής.
Απελπισμένης διαφυγής από στιγμές λειψές.
Απομεινάρια αειθύμητα σε λευκοφόρο, διάφανο βωμό.
Σε κήπο μαγικό, πολύαστρο, που σβήνει το σκοτάδι.
Μεριάζοντας τα ανύσταχτα, κρόσσια της αγωνίας.
Και αυγάζει κρύσταλλα αλμυρά, φωτόστικτα πετράδια.