ΓΙΑ ΤΟΝ V. A. Komarovsky, 1914

Ω, τι αυτές οι μπερδεμένες λέξεις σου
τις τελευταίες τ’ Απρίλη μέρες εδώ μου φέραν.
Το ήξερες πως η καρδιά κι οι σκέψεις μου,
έρμες Μεγάλη Εβδομάδα του φόβου παραδέρναν.

Δεν άκουγα τα καμπανάκια του χαμού,
που μοιρολόγια τραγουδούν στο γαλανό ποτάμι,
Μα μόνο –εφτά μέρες– άκουγα το γέλιο του χαλκού
Ή μήπως έκλαιγε, σαν να κελάριζε λιωμένο ασήμι.

Και, δυστυχώς, αν και κρυφό να το κρατήσω προσπαθώ
Όπως και πριν από το μοιραίο μας χωρισμό,
Τον περιμένω πάντα σ’ έντονο βαθμό
τον πόνο το μαρτυρικό απ'το δικό σου το σταυρό.