Αγάπη ανύσταχτη, το νόημα αυγάζει αυτού του κόσμου.
Μοίρας, χραμάκι Αιγαιώτικο, στο θόλο κρεμασμένο.

Λεπίδι δίκοπο η μνήμη σου, χαράζει ονόματα νεκρών
στο δέντρο της ζωής µας.
Τρέχουν τα δάκρυα, κρύσταλλα, δακρύσταλλα του πόνου.

Και λογισμός τριποδιστής, το χάος γεφυρώνει.

Αντιστηλώνει τη νυχτιά, λευκάζει τις στιγμές µας.
Σε πέτρα γρανιτόπετρα, διόδιο αυλακώνει.

Κρεμάζει ανεμόσκαλα στα ακρότατα του θόλου.

Μας εκκαλεί σε σύναξη, ιαματική σωτήρια.