Σε ξερονήσι αργυροκυλάει η ζωή σου,
εκεί που ανθρώπου μάτι δε σε φτάνει.
Τα τρυφερά σου νιάτα, συλλογίσου!
Του γάμου δεν εγνώρισαν στεφάνι.

Μα ποιος ξέρει τα βάθη της ψυχής σου
μην τάχει αποσκληρύνει κάποια πλάνη
κ’ η μοναξιά που ζωνει το νησί σου
του πόνου σου μην έγινε βοτάνι!

Τα στήθια σου, οϊμέ, δεν τα ξυπνάει
η ηχώ του περασμένου η μακρυσμένη,
κι άχαρη, θλιβερή, η ζωή περνάει.

Ποιος ξέρει στην καρδιά την κοιμισμένη
σαν τι να λέγει ο ήχος του κυμάτου,
αγάπης λόγια ή μοιρολόι θανάτου;