Αρμάτωσα το μυθικό καράβι για ταξίδι
θεόταχτο και πορφυρά πανιά άπλωσα και η πλώρη
τις στοιχιωμένες θάλασσες χαράκωνε και γύρω
στην κουπαστή κυκλόφεγγαν οι χάλκινες ασπίδες.

Αρμένιζα γι’ απάτητες Κολχίδες και είχα τάμα
ν’ αρπάξω τη χρυσή προβιά τού Φρίξου από το Δράκο,
μες απ’ το χνώτο της φωτιάς. Κι αψήφησα φουρτούνες,
τις συμπληγάδες τις κακές, πίβουλες Λάμιες κι όρνια

και σε ακρογιάλι αξόρκιστο τη φυκιωμένη τέλος
άραξα Αργώ. Κι αντίκρισα το μαγικό χρυσάφι
μες σε ρουμάνι σκιαδερό και γύρω του βίγλιζαν
άγρυπνα τέρατα, στρυφνά μυστήρια. Και βοήθεια
λαχτάρησα−κι ω! Στο βαθύ τού Αιήτη το παλάτι
τα τραγικά να με κοιτούν της Μήδειας είδα μάτια!