Κάτω από τον κοραλλένιο βυθό
χαμηλά, κρυμμένη από τα κύματα
φουντώνει η μυθική η πολιτεία
και στήνει πύργους και πύλες οχυρωμένες
φωτίζει, φωτίζει
τα σπλάχνα τα ανθρώπινα στοργικά
σπλαχνίζεται
κι οι αγαπημένες σκιές ανοίγουν τα στόματα
μιλούν, μιλούν
κι η μουσική τους σε στιγμές μουσικές
φτάνει στ’ αυτιά μας, την καρδιά μας, ζεσταίνουν
οι μυστικές φωνές, οι μουσικές, οι σεβάσμιες σκιές
στην ουτοπία τους δοσμένες
σκίζουν τα σπλάχνα της Γης
διαπερνούν τους ουρανούς, τόξα βολταϊκά
Γοτθικοί καθεδρικοί ναοί, ροκ στη διαπασών.
Όλα της τέχνης τα δοσμένα, τα φευγάτα
που λάμπουν, το σκοτάδι χτυπούν
όλα φεύγουν και έρχονται
που όλα τα ξέρουν
και που πάντα
τα πάντα αγνοούν
Θεριό και βρέφος σε κοιμίζω στο δικό σου το νανούρισμα.