Οι Ερμοκεφαλές
μου δείχνουν το δρόμο
"προς Ασωπίαν" λένε

Αντί για το λειμώνα
το λεπίδι αναζητούσα
...και σώπαινα

Ήταν ανάγκη για μένα
κάπου να υπάρχεις
ν’ ανθίζεις συνέχεια
μακριά απ’ το χειμώνα

Ήταν ανάγκη για μένα
κάπου να υπάρχεις...

Στα πράγματα
θα υπάρχουν οι άνθρωποι
από δω κι ύστερα

Μην ψάχνεις άλλο
στα ξένα μάτια
τους οιωνούς που χάθηκαν

Τώρα γυρίζουμε
σχεδόν αμίλητοι

Η πρόνοια που δεχτήκαμε
σημαίνει τέλος

Η συμπόνια που αρνηθή­καμε
σημαίνει τέλος

Τώρα γυρίζουμε
σχεδόν αμίλητοι

Στους επιδρομείς
λαμπρές
πορφύρες μοιράζω
Κι ας μη μ’ έσωσαν
απ’ το φόβο του ιστού

Κι ας μη μ’ έσωσαν
απ’ την απειλή της βροχής

Στους επιδρομείς
λαμπρές
πορφύρες μοιράζω

Δεν πάει πολύς καιρός
που κατέβηκα
στις κατακόμβες
να δω από κοντά
τα πορτρέτα
τα τόσο ομιλητικά
με τα κομμένα χέρια
απ’ τα πριονιστήρια
...του πλήθους

Τι άραγε
εγκυμονούν
αυτοί οι καιροί
που προσφέρουν
τα τραγούδια μου
κληρονομιά
στους κόλακες;

Οδηγός
στο ταξίδι μου
ο ποταμός

Ο ποταμός
είναι τυφλός
δε βλέπει
τα όσα φαίνονται
και πολεμάει
τις όχθες του

Τα ερωτηματικά
που αποτελούσαν
τις αξίες μου
ξεχάστηκαν
όπως άλλωστε
κι οι δανειστές μου

Μετά το φονικό
περιγελούσα
τα ξέρα δέντρα

Ποιος πευκώνας
αλήθεια
αντέχει στο καλοκαίρι;

Όταν οι διηγήσεις
ξύνουν το τέλος
και τα καλοκαίρια
έρχονται χωρίς τραγούδια
δανείζομαι τις ιδέες μου
απ’ το αόρατο
εκείνο
τμήμα της νάρκωσης.