Κρυφές επιθυμίες, παραδομένες στην Περσεφόνη,
κάνουν το βουνό να γουργουρίζουν τα σωθικά του,
από πείνα και έξαψη, η κυρά καλά τις κρύβει
σε χαραμάδες σκιερές και μόνιμες,
μ’ αλυσίδες βαριές τις κυβερνά τυραννικά μέχρι την πόρτα της λήθης.
Τις δικές μου τις κράτησα, τις έβαλα στον αφαλό μου,
δεν τις κλείδωσα, τις άφησα ανάσα για να περνούν
και πού και πού να ψιθυρίζουν κι όλο με στοίχειωναν,
τις νύχτες έστηνα χορό κάτω από δυο φεγγάρια,
αυτό που πλέει στον ουρανό κι εκείνο
που σμίλεψε το ρούμι κι όλες τις νυμφευόμουν.