Ολόγυρα καπνοί κι ομπρός μας παίζει,
χοροπηδά, σπιθοβολά κι αφρίζει
στο ξεβαμμένο απάνω το τραπέζι
ξανθό κρασί που μας ζαλίζει.
Ό,τι ο καθ’ ένας μας βαθιά του κρύβει,
απάνω στο τραπέζι το ξαπλώνει.
Ο ταπεινός το μπόι ξεδιπλώνει
κι ο αγέρωχος λυγάει και σκύβει.
Ισότη κι αδερφότη! Όλα δικά μας!
Τις πίκρες σπρώχνει το κρασί βαθιά μας!
Αθάνατος κανείς ούτ’ ο Θεός!
Και μοναχά, στου ποτηριού τον πάτο,
ο πόνος μας κρυμμένος κάτω, κάτω
ζαρώνει και δαγκώνεται βουβός.