Γράφεις την τελευταία λέξη που
σαν τρυφερή κλωστή συνέχειας
ενώνει στεναγμούς με αγκαλιές
γελάκια με γλυκούς λαιμούς
και λαμπερά μαργαριτάρια που μοιάζουν
με της Κόρης την ερωτική έπαρση
στου απόβραδου την ήρεμη νωχέλεια
πυγολαμπίδες χορεύουν σαν μαριονέτες
τόσο αγγελική η σκανδαλιστική τους ένωση
κι εκείνος τη μέση σου αγκαλιάζει
στου δωματίου κεντρικό σημείο
πριχού σε φέρει προς τον καναπέ
εκεί που αφήνεις τα προσχήματα
κι ορμάς στου έρωτα το στρόβιλο
με τον καθρέφτη μάρτυρα ζηλιάρη.