Τι κυλίεις
εις τα χείλη,
μικρά φίλη,
τα μικρά;

Τι καμμύεις
τον γλαυκόν σου
οφθαλμόν σου,
πονηρά;..

Το εκφράζει
η μορφή σου
η σιγή σου
το δηλεί.

Τι πειράζει
αν το στόμα
με το όμμα
μοι λαλεί;

Δοκιμάζεις
μ’ άλλην γλώσσαν
σιωπώσαν
να λαλείς;..

Τι διστάζεις
έτι, φίλη;
Δος τα χείλη..
και φιλείς...

Είπα κλίνει
μειδιώσα.
Σπαίρ’ η γλώσσα
και γλυκύ

Χείλος τείνει...
-Μη ομίλει
πλέον, φίλη!
.... Μοι αρκεί.