Αχ! Ο Θεός κοπέλα μου το `ξέρει
πως το νερό που παίρνεις απ’ τη βρύση
το `χα κ’ εγώ ανάγκη να μου σβήσει
τή φλόγα πού στον τάφο θα με φέρει!

Τα ράσα μου μην τα θωρείς, —ν’ αφήσει
δεν δύναται κανείς ό,τι συμφέρει.
Δος μου να πιω με τ’ άσπρο σου το χέρι
κι’ ό,τι κι’ αν έχω πάρε για μπαξίσι.

Μη λες όπως μπορεί τούτο το ράσο
τη γλώσσα να μου δέσει.... Σ’ αγαπάω,
κι’ αν δε σου το πω φως μου, θε να σκάσω.

Αχ! Άφησε (γιατί άλλο δε βαστάω)
το στήθος σου με σέβας να πλησιάσω....
Το φυλαχτό σου ν’ ασπασθώ διψάω.