Μέσ’ στης στενής μας σκέψης, σκλάβοι από συνήθεια
και δίχως άρνηση, εκολλήσαμε το τέλμα...
Άνθρωποι! Η θέλησή μας κουρελιάστηκε
απ’ της μοιραίας μας απαντοχής κάτω το πέλμα.

Κι’ όλα μας φταίνε τώρα και θεριεύουνε
όλο και πιότερο οι καημοί μας και φουντώνουν
κι’ ως το κεφάλι μας σκυφτό κρατούν τα χέρια μας,
τους κροτάφους μας με τα νύχια τους ματώνουν!

Και μόνο αν κάποτε, σαν ποικιλία, από το λήθαργο
τα υποσυνείδητα ξυπνούνε αισθήματά μας,
πέφτουν τα χέρια απ’ τα κεφάλια μας κι ορθώνουμε
στη μοίρα μας μπροστά το ανάστημά μας!

Ώ, ανθρώποι! Τόσο όσο πιστεύουμε
δεν είναι δύσκολη στο δράμα μας η λύση
φτάνει μια μέρα από τη ρέμβη του ο αλλιώτικος
ο εαυτός μας να ξυπνήσει, να μιλήσει!