Επαίτης στη Χαλκίδα στις όχθες του Ευρίπου
βαδίζω και βουλιάζω, απουσιάζω.
Στην Άρτα σαν γεφύρι σε πέτρινους αιώνες
προσμένω να περάσει όλη η πλάση.

Στο Μεσολόγγι ίσιες γραμμές
τάγματα, φάλαγγες κι επιδρομές,
όλα αλήθεια.
Εδώ δεν είναι ονείρου χώρα
άφησα ίχνη, πίσω μου τρέχουν,
με πιάνουν τώρα.

Στο κέντρο της Αθήνας στην πρώτη κατηφόρα
γυρίζω σαν χαμένη, δίχως μια μνήμη.
Στη Δραπετσώνα πίνω την πιο φτηνή ρετσίνα
τα άκαπνα φουγάρα, σβηστά τσιγάρα.

Στο Μεσολόγγι ίσιες γραμμές
τάγματα, φάλαγγες κι επιδρομές,
όλα αλήθεια.
Εδώ δεν είναι ονείρου χώρα
άφησα ίχνη, πίσω μου τρέχουν,
με πιάνουν τώρα.