Στην αυλή καθισμένη η κυρά Πολυξένη
πάντα κάποιον να `ρθει περιμένει.
Μα δε θα `ρθει κανείς
κι ήταν τόσο αλλιώς μαθημένη.

Καληνύχτα ζωή πονηρή, μπερδεμένη
με την πρώτη αφορμή γίνεσαι άπονη, ξένη.
Κι είναι κάποια στιγμή που κι η ελπίδα πεθαίνει
καληνύχτα ζωή, καληνύχτα κυρά Πολυξένη.

Στο πεζούλι γερμένη η κυρά Πολυξένη
μέσα στ’ όνειρο αγάπη προσμένει.
Μα ήρθαν άλλοι καιροί
κι ήταν τόσο αλλιώς μαθημένη.

Καληνύχτα ζωή πονηρή, μπερδεμένη
με την πρώτη αφορμή γίνεσαι άπονη, ξένη.
Κι είναι κάποια στιγμή που κι η ελπίδα πεθαίνει
καληνύχτα ζωή, καληνύχτα κυρά Πολυξένη.