Ανοίξανε απόψε οι ουρανοί
και κρύφτηκε από φόβο το φεγγάρι
μα όσοι και να πέσουν κεραυνοί
να φύγω την απόφαση έχω πάρει.

Τσιγάρα, πορτοφόλι και κλειδιά
και το σακατεμένο εγωισμό μου
προχώρα είπα μέσα μου καρδιά
και χάθηκα μες στον κατακλυσμό μου.

Δε σε φοβάμαι ουρανέ όσο ψηλά κι αν είσαι
ούτε και σένανε ζωή όσο κι αν μ’ εκδικείσαι.
Άγριο μέσα μου θεριό το δίκιο μου βρυχάται
βρεγμένος φίλε τη βροχή ποτέ, ποτέ, ποτέ του
δε φοβάται.

Ανοίξανε απόψε οι ουρανοί
σκισμένη η ομπρέλα μου και στάζει
του δρόμου κάποιος άστεγος ξανά
τα μάτια τα βρεγμένα μου κοιτάζει.

Δε σε φοβάμαι ουρανέ όσο ψηλά κι αν είσαι
ούτε και σένανε ζωή όσο κι αν μ’ εκδικείσαι.
Άγριο μέσα μου θεριό το δίκιο μου βρυχάται
βρεγμένος φίλε τη βροχή ποτέ, ποτέ, ποτέ του
δε φοβάται.

Έχω αντέξει προσβολές, μ’ έχουν μισήσει
οι ίδιοι άνθρωποι που μ’ έχουν αγαπήσει.
Αυτοί που έσπρωχναν να φύγουν μακριά μου
τώρα στριμώχνονται να `ρθουν πιο κοντά μου.

Δε με τρομάζουν οι βροντές ούτε τα λόγια
ποτέ δεν κώλωσα, δεν το `βαλα στα πόδια.
Οι αστραπές, οι κεραυνοί ούτε η οργή σου
τις αμαρτίες μου ξεπλένω απ’ τη βροχή σου.

Δε σε φοβάμαι ουρανέ
[Δε σε φοβάμαι δε διστάζω να το δείξω]
όσο ψηλά κι αν είσαι
[μες στη βροχή σου απόψε θέλω να σε πνίξω]
ούτε και σένανε ζωή
[να παλέψω μα τα κύματα σαν πλοίο]
όσο κι αν μ’ εκδικείσαι.
[να απωθήσω της ψυχής το μεγαλείο.]

Άγριο μέσα μου θεριό
[Δε σε φοβάμαι όσο άγριος κι αν είσαι]
το δίκιο μου βρυχάται
[αντέχω κι άλλο όσο σκληρά κι αν με εκδικείσαι]
βρεγμένος φίλε τη βροχή
[δε σε φοβήθηκα ποτέ μου μα ποτέ μου]
ποτέ, ποτέ, ποτέ του δε φοβάται.
[δε σε φοβάμαι.]