Όπως ρίχνεις τα χαρτιά
σα την τράπουλα στα χέρια σου με κλείνεις.
Το παιχνίδι σου πονά
μα από τα μάγια σου να φύγω δεν μ’ αφήνεις.

Ποια αρχαία γλώσσα μιλάς
κι οι πιο βαθιές πληγές μου ακούνε κι απαντάνε.
Την αντοχή μου προσπερνάς
και στο φεγγάρι μου οι καημοί σου ξενυχτάνε.

Μάγισσα νύχτα,
μάγισσα νύχτα την ψυχή μου,
μες στα χαρτιά που λες τη μοίρα
τη μπερδεύεις, τη σκορπάς.
Μάγισσα νύχτα,
μάγισσα εσύ γελάς μαζί μου,
τ’ άστρα σου ανάβεις στο μυαλό μου
κι ύστερα πάλι μοναχό με παρατάς.

Κάποιος Ιούδας παλιά
νομίζω αυτός πρέπει να ήτανε ο πρώτος,
που είχε πει τα φιλιά
πάντα δεν είναι αγάπης τρόπος.

Κι όταν λες πως μπορείς
από τ’ αμείλικτο το φως να με γλιτώσεις,
ούτε ξέρω κι εγώ
πόσες φορές ως το πρωί θα με προδώσεις.

Μάγισσα νύχτα,
μάγισσα νύχτα την ψυχή μου,
μες στα χαρτιά που λες τη μοίρα
τη μπερδεύεις, τη σκορπάς.
Μάγισσα νύχτα,
μάγισσα εσύ γελάς μαζί μου,
τ’ άστρα σου ανάβεις στο μυαλό μου
κι ύστερα πάλι μοναχό με παρατάς.