Δεν άντεξα να είμαι μακριά σου,
τις νύχτες να μιλώ με τη σκιά σου,
να γίνομαι δραπέτης απ’ τον εαυτό μου
και πάντα να σε φυλακίζω στ’ όνειρό μου.

Γι’ αυτό σού τηλεφώνησα να `ρθώ κοντά σου,
αλλιώς να δω τον κόσμο μέσ’ απ’ τη ματιά σου.

Δε σε ξέχασα, δε με ξέχασες,
τι κι αν σ’ έχασα δε με έχασες,
ήρθα κοντά σου τώρα και μού φτάνει
ένα φιλί σου για να με τρελάνει,
καρδούλα μου, και μ’ ένα χάδι σου
θ’ ανοίξει η πόρτα του παράδεισου,
δε σε ξέχασα, δε με ξέχασες,
τι κι αν σ’ έχασα δε με έχασες.

Κουράστηκα να λέω τ’ όνομά σου,
να ψάχνω την αθέατη πλευρά σου,
να χάνομαι λαθραία μέσα στο σκοτάδι
και να μη βλέπω κάπου ένα σου σημάδι.

Γι’ αυτό σού τηλεφώνησα να `ρθώ κοντά σου,
αλλιώς να δω τον κόσμο μέσ’ απ’ τη ματιά σου.

Δε σε ξέχασα, δε με ξέχασες,
τι κι αν σ’ έχασα δε με έχασες,
ήρθα κοντά σου τώρα και μού φτάνει
ένα φιλί σου για να με τρελάνει,
καρδούλα μου, και μ’ ένα χάδι σου
θ’ ανοίξει η πόρτα του παράδεισου,
δε σε ξέχασα, δε με ξέχασες,
τι κι αν σ’ έχασα δε με έχασες.

Γι’ αυτό σού τηλεφώνησα να `ρθώ κοντά σου,
αλλιώς να δω τον κόσμο μέσ’ απ’ τη ματιά σου.

Δε σε ξέχασα, δε με ξέχασες,
τι κι αν σ’ έχασα δε με έχασες,
ήρθα κοντά σου τώρα και μού φτάνει
ένα φιλί σου για να με τρελάνει,
καρδούλα μου, και μ’ ένα χάδι σου
θ’ ανοίξει η πόρτα του παράδεισου,
δε σε ξέχασα, δε με ξέχασες,
τι κι αν σ’ έχασα δε με έχασες.

Δε σε ξέχασα...