Της αγάπης τα σημάδια
χάνονται μες στα σκοτάδια,
άμα πεις να τα γυρέψεις
κι αν τα βρεις δε θα αντέξεις.

Η αγάπη είναι τραύμα
κι αν σου φαίνεται για θαύμα
στα μισά θα καταλάβεις
μια θα σβήνεις, μια θ’ ανάβεις.

Χόρεψε λοιπόν στην καταιγίδα
μπες με φόρα στην παγίδα.
Στα τυφλά είναι ωραία
αν μεθύσει η παρέα.

Αν περάσεις τη χαράδρα
φεύγουν γκρίζα, φεύγουν μαύρα,
τρεις παράδεισους θα φτάσεις
μα ποτέ δε θα χορτάσεις.

Όμως πρόσεχε στο δρόμο
έχει νάρκες, έχει τρόμο
να `χεις όνειρα κρυμμένα
και μες στην καρδιά σου εμένα.

Χόρεψε λοιπόν στην καταιγίδα
μπες με φόρα στην παγίδα.
Στα τυφλά είναι ωραία
αν μεθύσει η παρέα.

Το ταξίδι μεθυσμένο
σαν ξεκουρδισμένο τρένο
έφυγες από τις ράγες
και ποτέ δε με ξανάδες.

Χόρεψε λοιπόν στην καταιγίδα
μπες με φόρα στην παγίδα.
Στα τυφλά είναι ωραία
αν μεθύσει η παρέα.