Κάθε μια ψυχή, κάθε μόνος
ένα ράγισμα κρύβει βαθιά,
σαν αμπάρι που μπάζει νερά
και το γέμισε πάλι ο πόνος.

Πως η άνοιξη να μας αντέξει
δυο κλόουν εγώ κι εσύ
που όμως φτάσαμε φάλτσοι, λειψοί
και λυπάται να μας επιστρέψει.

Φύσα αγέρι, φύσα αγέρι
εκεί έξω ν’ ανοιχτούμε,
να μας κυνηγάει το κύμα
και η τύχη αν το θέλει ας σωθούμε.

Χθες στο βράδυ στ’ όνειρο μου
μέρη άγνωστα είδα πάλι,
φύσα, δώσε ότι έχεις,
φύσα αγέρι εκεί να με βγάλεις.

Κάθε μια ψυχή όταν φτάσει
κάνει μια ραγισμένη αρχή
και σκορπάει την ίδια ευχή
να αντέξει, ποτέ να μη σπάσει.

Κάποιοι λένε κυλάει το δάκρυ
απ’ τα μάτια και πέφτει στη γη
μα όσοι έχουνε δει την πληγή
απ’ το ράγισμα ξέρουν πως θα `ρθει.

Φύσα αγέρι, φύσα αγέρι
εκεί έξω ν’ ανοιχτούμε,
να μας κυνηγάει το κύμα
και η τύχη αν το θέλει ας σωθούμε.

Χθες στο βράδυ στ’ όνειρο μου
μέρη άγνωστα είδα πάλι,
φύσα, δώσε ότι έχεις,
φύσα αγέρι εκεί να με βγάλεις.

Κάποιο βράδυ που η αγάπη θα λείπει
θα ρωτάς μα πως γίνεται αυτό
μες στο σπίτι αυτό το κλειστό
τόσο εύκολα μπαίνει η λύπη.