Καθόμασταν μία νυχτιά εγώ και εσύ, μονάχοι
δίπλα μας έκαιγε η φωτιά, τα έκανε όλα στάχτη
σε γνώρισα τυχαία καθώς περνούσες και γελούσες
ήσουνα ήλιος φωτεινός κι όμως το αγνοούσες

Τα λόγια σου με έκαναν βαθιά να ξεχαστώ
Και η ματιά σου με τη μια να ξαναγεννηθώ

Καιρό πολύ χανόμουνα, σε ανθρώπους σε ψυχές
χωρίς κανένα νόημα, γεμάτος ενοχές
ήτανε λίγο πριν σκεφτώ να τα παρατήσω
με τίποτα να μην πιαστώ, να μην ξαναρωτήσω

Τα λόγια σου με έκαναν βαθιά να ξεχαστώ
Και η ματιά σου με τη μια να ξαναγεννηθώ

Μα όλα ήρθαν ανάποδα και εσύ μου άλλαξες γνώμη
ποτέ μου δεν περίμενα πως θα ζητάω συγγνώμη
από τον εαυτό μου, που τον είχα σα σκλάβο
ανέλπιστο και αγέλαστο μες της σιωπής τον πάγο

Τα λόγια σου με έκαναν βαθιά να ξεχαστώ
Και η ματιά σου με τη μια να ξαναγεννηθώ

Μετά από τότε χάθηκες, κανείς δε σε έχει δει
δεν άφησες σημάδι σου ποτέ ξανά στη γη
μα έχεις μείνει αξέχαστη σα μια περαστική
που σε μια νύχτα έσβησε τη μαύρη μου πληγή

Τα λόγια σου με έκαναν βαθιά να ξεχαστώ
Και η ματιά σου με τη μια να ξαναγεννηθώ