Χίλια εννιακόσια τριάντα επτά
γέννημα θρέμμα Λεμεσός , χωριό Βαβατσινιάς
Στην Αίγυπτο μ’ άλλα παιδιά
κρατώντας στα χεράκια σου
ένα βιολί χωρίς μιλιά

Όλα σε Λοΐζουν κι όλα σε θυμίζουν
κι όλα αυτά που φύγαν
μέσα μας ανθίζουν
σ’ ένα κήπο με γαρίφαλα σωρό
που σε πλημμυρίζουν...

Ζεϊμπέκικο χωρίς γραφή
μέσ’ στην σιωπή κι αν τ’ άφησες, κανείς, καμιά σιωπή..
Τον ήλιο πότισες ρακί
γέλασε η Ευδοκία σου
που ντύθηκες μέσ’ στο χακί....

Όλα σε Λοΐζουν κι όλα σε θυμίζουν........

Μια του Σεβάχ , θαλασσινή
τα νέγρικα τα λόγια , του γέρο νέγροΤζίμ
σ’ απαγορέψαν Μάνο πολλοί...
αίμα είχανε τα ρούχα μας..
Μια καλημέρα της Χαρούλας είναι αυτή...

Όλα σε Λοΐζουν κι όλα σε θυμίζουν........

Ένα φιλί παιδιού τ’ αχείλι
σε φύλαγε ένας άγγελος , με το όνομα Μυρσίνη..
Λίγο πριν το μαλλί σου ασπρίσει
πιάνεις χαρτί, πιάνεις μολύβι..
με τον Λευτέρη , ποίημα αρχίζεις...

Όλα σε Λοΐζουν κι όλα σε θυμίζουν........

Σ’ ένα κουτί τόσο ψυχρό
σε μεταφέραν απ’ την Μόσχα , σαν τηλεγράφημα κλειστό
μήτε σαράντα πέντε χρονώ
μ’ άσπρο μαλλί σαν σύννεφο
χίλια εννιακόσα ογδόντα δυο.....

Όλα σε Λοΐζουν κι όλα σε θυμίζουν........