Είχαμε πάντα όνειρα, καθόμασταν στον φάρο
Παρέα με φωτιά και ένα στριφτό τσιγάρο
Ο νους πάντα ταξίδευε, άνοιγε τα φτερά
Πετούσε πάνω απ’ την πόλη, βουτούσε στα νερά

Ρεμβάζαμε και πίναμε, για να περνά η μέρα
Ξαπλώναμε στα βράχια, χωρίς καμιά φοβέρα
Χαζεύαμε τα κύματα που έσκαγαν με ορμή
Ζούσαμε με πάθος την κάθε μας στιγμή

Άγρια νιάτα με οργή, με όνειρα μαύρα στο κεφάλι
Νύχτα και μέρα ακούραστοι, χωμένοι στην κραιπάλη
Χαμένοι στης παραίσθησης, αιώνιας σιωπής
Αναζητώντας χρώματα, πέρα απ’ της γκρίζας μας ζωής

Κάποιοι βαριά πληγώθηκαν, τσάκισαν τα φτερά τους
Στα βράχια πάνω έσκασαν, μάτωσαν την καρδιά τους
Με δαίμονες παλέψανε, με ήχους του μυαλού
Τον θάνατο φλερτάρανε, χανόντουσαν αλλού

Σε μια στροφή την πάτησαν, τους πέταξαν στην άκρη
Σε ένα φρικτό δωμάτιο τους ρίξαν αμανάτι
Πόνεσαν, το πλήρωσαν, πλήγωσαν τους δικούς τους
Μια μέρα όμως συνήλθαν, βρήκαν τους εαυτούς τους.