Σαν ψέμα και σαν όνειρο
μπροστά μου ξαφνικά
καταμεσίς του πέλαγου
προβάλλει η γοργόνα
γοργά να σχίζει τα νερά
μ’ ενός ψαριού ουρά
κι αρχίζει να μου τραγουδά
γι’ αυτά που την πληγώναν

Και μου’ λεγε τον πόνο της
τον πιο κρυφό καημό της
ρωτούσε απ’ το φόβο της
αν ζει ο αδερφός της

Κι εγώ που πάντα μέτραγα
μόνο τη λογική
δεν πίστευα στα όνειρα
ούτε στα παραμύθια
χωρίς να το καλοσκεφτώ
ούτε για μια στιγμή
αποφασίζω να της πω
τη μαύρη την αλήθεια

Καθόλου δε λυπήθηκα
τον πιο κρυφό καημό της
κι αμέσως αποκρίθηκα
δε ζει ο αδερφός της

Ψηλά σηκώνει κύματα
βαθιά τους να χαθώ
χτυπώντας με τα χέρια της
τα πληγωμένα στήθη
το ψέμα είν’ αληθινό
κι αν θέλω να σωθώ
θα πρέπει πια κι εγώ να μπω
στ’ αρχαίο παραμύθι

δικός μου ήταν, δέχτηκα
ο πιο κρυφός καημός της
στο τέλος παραδέχτηκα
πως είμαι ο αδερφός της

δεν πέθανε ο Αλέξανδρος
ακόμα κυβερνά
το νου μας και τα όνειρα
το αίμα, την καρδιά μας
κι όσο το χώμα θα γεννά
του μύθου του παιδιά
μία γοργόνα θα φυλά
την άγια θάλασσά μας