Να ΄μουν κι εγώ ένας νομάς
για να ξεφύγω από μας
κι από ό τι με θυμώνει.
Πότε εδώ και πότε εκεί
να κάνει ο πόνος τουμπεκί,
να μη με διπλαρώνει.

Να `μουν ένας αθίγγανος
ο πόνος να `ν ανίκανος
και να μη με προφτάνει.
Τα γκάζια τέρμα να πατώ
και τη ζωή ποδήλατο,
λέει, να του χω κάνει.

Να `μουν ένας ταξιδευτής,
στις γειτονιές πραματευτής,
στο τσάμπα και στη φτήνια,
κέρδος ο επιούσιος
όμως να νιώθω πλούσιος
και πλήρης, δίχως γκρίνια.

Ενώ ο γκιώνης θα λαλεί
οι νύχτες μου σ’ ένα χαλί
κατάχαμα στρωσίδι
και πάνω στον αναπαμό
να τραγουδώ, νάις μπαλαμό
κι από αυγή ταξίδι.