Στα καταγώγια που γυρνάς δυστυχισμένος
Τρεμάμενο κορμί σαν μια σκιά
Το βλέμμα χαμηλώνεις φοβισμένος
Πληγή στα στήθη των άλλων η χαρά

Μες τα υπόγεια του νου φυλακισμένος
Αναζητάς βουβά παρηγοριά
Τα μάτια κλείνεις νιώθοντας χαμένος
Οι μέρες μαύρες δίχως αγκαλιά

Εκεί στου ονείρου τα σοκάκια αφημένος
Που πολεμάς της νύχτας τα θεριά
Το σώμα σου ξεχνάς μετανιωμένος
Και την ψυχή σου βγάζεις βόλτα στα στενά

Δε ζεις απ τον αέρα που αναπνέεις
Άρρωστο αίμα στις φλέβες σου κυλά
Κι αν βγει ο ήλιος πώς να τον αντέξεις
Που είναι το φως αυτό που σε πονά.