Παλιμπαιδίζει η ζωή
και στα καμώματά της,
μία τον ήλιο λούζεσαι
μια τα κρυόνερά της.

Πως να'βρεις τη χρυσή τομή
που ζυγαριά δεν έχει.
Πως να μετρήσεις την τιμή
που η αγάπη δεν κατέχει.

Τραβά κουπί η λογική
Στριμώχνεται η καρδιά σου.
Στην πλώρη στέκεται η ψυχή
Ξεσπάει στα δάκρυά σου.

Κι εσύ σα θύτης φέρεσαι,
γυρνάς στα ίδια λάθη
κι όσο πονάς τόσο ζητάς
να ζεις τα ίδια πάθη.

Λαγάρισε ο καλός ο νους;
Γλυκαίνει η ματιά σου,
σιρόπι είναι τα λόγια σου,
λιμάνι η αγκαλιά σου.

Μ’ αν διαφεντέψει ο κακός;
Αντάρα σε σκεπάζει,
φιλεύεις πίκρα και καημό,
εχθρός κι ο φίλος μοιάζει.

Γιατί η ζωή δεν έπλασε
τα πάντα με το ζύγι.
Γιατί στον ίδιο άνθρωπο,
θύμα και θύτης σμίγει.