Με αγάπη έπλασε το χέρι του Θεού
και τα ευλόγησαν η αλμύρα και ο χρόνος,
βράχια μοναχικά... διάσπαρτα παντού
κορμιά που γέννησε της θάλασσας ο πόνος.

Μέσα στο πέλαγος στέκουν αγέρωχα
φρουροί αρχέγονοι το φως υπηρετούνε,
χαίρονται τη ζωή και ερωτοτροπούν
τα μυστικά του κάθε κύματος ακούνε.

Καράβια χαιρετούν κι ύστερα χάνονται
κάθε φορά που η παλίρροια τα σκεπάζει,
προτού περήφανα ξανά αναδυθούν
και στοργικά να τα χαϊδέψει το αγιάζι.

Μοιάζουνε καταλύματα φιλόξενα
για τραβερσάδες και για κουρασμένους γλάρους,
γέρικοι κάβοι τις νυχτιές φεγγοβολούν
παρέα κάνοντας σε στοιχειωμένους φάρους.

Δίπλα σε τέτοια βράχια με ευλόγησε
το πεπρωμένο μου τον κόσμο να αντικρίσω,
κι εκεί προσεύχομαι... Θεέ να μου συμβεί
να αναπαυθώ όταν τα μάτια μου θα κλείσω...