Το κύμα πυρωνόταν απ’ το φως,
στην άγονη γραμμή του παραδείσου
κι αν σε φοβίζει τούτη η νύχτα κι ο αχός,
από το μεσιανό κατάρτι μου κρατήσου.
Φύκια, που `πλεξε γάσα ο αφρός,
τιάρα θα φορέσω στα μαλλιά σου,
και με κοράλλια που στολίζουν τον βυθό,
ναό θα χτίσω να φυλάς τα όνειρά σου.
Άρτεμη, της ψυχής μου ομορφιά,
πάντα παράλογα θ'ακούς ό,τι σου λέω,
αλλόκοτος κι αν είναι ο καιρός,
δεν με φοβίζει, μεσοπέλαγα σαν πλέω.
Πως να σου δείξω `κείνο που κρυφό κρατώ,
πως να μπορέσω να διαβάσω τα όνειρά σου,
ήθελα μόνο μ’ ένα βλέμμα να σου πω,
έκανα πάλι προσευχή στο όνομά σου.
Ήχους που μορφοποίησε ο νους,
ψαλμούς ουράνιους και ύμνους ξεχασμένους,
θέλει η ψυχή από το σώμα μου να βγει,
να ταξιδέψει σε αιώνες περασμένους.
Χωρίς πιλότο στο ταξίδεμα αυτό,
με φάλτσο τσούρμο και αρχαίο πορτολάνο,
ψάχνω τον εαυτό μου για να βρω,
μα σαν τον βρίσκω, την συνείδησή μου χάνω.