Νέγρος ξυπόλυτος, σαξοφωνίστας...
της Bourbon Street ο τυφλός τραγουδιστής,
μέλος απόκρυφης βουντού ορχήστρας
βέβηλης αίρεσης χρισμένος σαλπιγκτής.

Με πάθος άκρατο χάλκινους ήχους
στην περιρρέουσα αχλή διασκορπά,
έμμετρος βρυχηθμός γδέρνει τους τοίχους
το γόνυ κλίνει... η ψυχή σε προσκυνά.

Φρουρός αρχέγονος μοιραίου λάθους
με στόμφο ρήτορα κρυφής συναγωγής,
κάλφας και πρόμαχος άμετρου πάθους
σε τύμβο πελιδνό λαθραίας αρετής.

Υπόδουλος αισχρού κατεστημένου
άθελα φθίνεις στης ανάγκης την τριβή,
σαν κληρονόμος θυρεού καθημαγμένου
κίβδηλα εύσημα εισπράττεις αμοιβή.

Ίσκιος μετέωρος... ζέχνει το πάλκο
καρφιά επάνω σου μάτια χαοτικά,
σέρνοντας κρύφτηκες στου νου την τάφρο...
έχιδνας κέντρισμα τροφή στα σωθικά.

Γλιστρούν ανάλαφρα τα δάχτυλα σου
καθώς θωπεύουν τις ατσάλινες χορδές,
διαμελίζοντας τα κύτταρά σου
αγνό προσάναμα στου είναι τις φωτιές.

Μέσα στις φλέβες σου πικρό αφιόνι
με απερίγραπτη αναίδεια κυλά,
ισχνό το σώμα σου... κερί που λειώνει
την ύπαρξή σου το κενό απορροφά.

Ο σκλάβος ήσουνα θεάς αρχαίας
ερήμου άνεμος στων στίχων τη ροή,
ρυθμός κρυστάλλινος τόλμης πηγαίας
πάφλαζε η έμπνευση με χείμαρρου ορμή.

Σπινθήρισμα στην κόγχη του ματιού σου
το πυροτέχνημα... η άπιαστη στιγμή,
αιχμάλωτος στην κόψη του σπαθιού σου
στρεβλό γρανάζι σε σπασμένη μηχανή.

Μονής εικόνισμα σεπτό θυμίζεις
σαν αναλίσκεσαι στης ρίμας το βωμό,
όρια σπάζοντας τ'όραμα κτίζεις
σε λήθης πέλαγος... τέναγος ζοφερό.

Ελέους ρέκβιεμ... οίκτου βιμπράτο...
έκκληση κάνει στων αστέγων τον Θεό,
καλύβα ψάθινη θέλω στο βάλτο...
τ'άστρα να βλέπω μέσα στο θολό νερό.

Οίστρου ταξίδεμα στα μαύρα τάστα
ισορροπία στης καρδιάς τη μοβ χορδή,
τα blues του ιλίγγου λεύτερα άστα
ρίγος να απλώνεται σαν νεκρική ωδή.

Μοιάζεις αρχάγγελος σε κάποιο τέμπλο
αγκιστρωμένος στην κατάρα του φευγιού,
νύχτα ασέληνη... μαγείας πέπλο
μονομαχείς με την αρρώστια του κορμιού.

Μισοξημέρωμα... κι Bourbon πάλι
στον Mississippi τ’ όνειρό της ακουμπά,
σκιές και χρώματα... έκστασης ζάλη
μόνη παράμερα η ανάγκη ξεψυχά.

Στου θάνατου τα παγωμένα χέρια
σαν έρθει η ώρα και γυμνός παραδοθείς,
με σεβασμό θα εκφρασθούν τ’ αστέρια
όταν της λύτρωσης την πόρτα θα διαβείς.

Κηλίδα κόκκινη... νωπό το αίμα...
τα μπλάβα σύννεφα λογχίζει πορφυρός,
ο ήλιος θα `λεγα φάνταζε ψέμα...
αλλά με χάιδεψε... κι ένοιωσα μιαρός.