Ποιος να σακάτεψε άραγε της Δήλου τους φαλλούς;
Ποιος στρατηγός αγάμητος να διέταξε τα βάρβαρα σφυριά
να σπάσουνε τους ανδρειωμένους πούτσους!
Που σαν κανόνια στέκονταν αιώνες καυλωμένοι
κι είχαν στη μπούκα τους τα πιο εξαίσια μουνιά.
Κι είναι τ’ αστέρια τώρα κι οι πλανήτες
το σπέρμα το χυμένο τους
κομήτες σπερματόζωα στου σύμπαντος τη μήτρα!

Να `ταν υπάλληλοι Βυζαντινοί στρατιώτες του Ιησού,
ορδές του Γιεχωβά
που δεν αντέχαν την αλήθεια!
Να’ ταν Εβραίοι σοφοί όπου και σήμερα
τη φύση διορθώνουνε οι άμοιροι με τη περιτομή!
Ή να ταν Μουσουλμάνοι που φοράνε στα κορίτσια φερετζέ
για να μη βλέπουνε τη γύμνια ενσαρκωμένη του Θεού
στο πρόσωπό τους.
Και φτιάξανε οι Έλληνες για να τιμήσουν
την αιώνια γυναίκα
ένα νησί σπαρμένο με φαλλούς μες το Αιγαίο
και φτιάξαν έναν κήπο από πέτρινα λουλούδια
έναν ναό υπαίθριο κι απέραντο
όπου θα κατοικεί μονάχα η Αφροδίτη
και ο Άγιος φαλλός
ο μέγας πολιούχος των ερώτων.