Όλη μου η ζωή μικρές στιγμές
ξεριζωμένες του συνειδητού κλεφτές φωτογραφίες.
Το σπίτι
Η πόλις
Η ζωή
Οι φίλοι
Ένα τραγούδι έρωτος
Η κάμαρη που μας εμπεριέχει.

Κάθομαι και ατενίζω ορθές ματιές
συσχετισμένες νοητές
ανόητες
τόσο πολλές οι λύπες.

Σώματα ζωντανά πεύκων
περίτεχνα σμιλεμένα ξύλινα σαρκία εποχικών διαδρομών
περιδιαβαίνουν έμπροσθεν του παραθύρου μου.

Σταματημένος
όλη μου τη ζωή αναμένοντας
κάτι κατά το πλείστον ηδονικό
όπως μικρά σφιγμένα στήθη λεμονιού
μες στ’ άσπρο νυχτικό σου
και αναπνοές κοφτές πνιχτές
γινωμένες κραυγές ερωτικές
ελθούσης
παρελθούσης νιότης.

Κι αν ακόμη τούτη η ζωή απέμεινε
αυτή μοιάζει ατελεύτητη
κι ο χρόνος αιώνιος
δια παντός νυκτός πλανόδιος
μυστικός κι ανυπόφορος
διυλίζεται σημαντικός
μέσα σε μικρές στιγμές
προσωπικής και δεικτικής αντωνυμίας
ανωνυμίας
αμύθητης αξίας.

Σταματημένος
όλη μου τη ζωή δακτυλοσκοπώντας
μέσα σε κεριά αναμμένα
εντύπωμα της πάλλουσας ψυχής.

Σταματημένος
άνθρωποι της πρώτης εφηβείας
αναμεμειγμένοι χυμοί πρωτόγονοι
ποτίζουν με ηχώ τον κήπο της ζωής μου.

Ανοίγω την ομπρέλα μου.
Βροχή που πλησιάζει
μικρές στιγμές σταγόνες
δίχως να ξέρω
πως ετούτη η ζωή
στεριώνεται με εσφαγμένου πετεινού το αίμα.

Θεμέλια χέρια
πόδια ψηλά και τριχωμένα
εκμαγεία χαμόγελων
και μουσικές φυσημένες
των δεκαπέντε ετών.
Μικρές στιγμές

Όλη μου τη ζωή σταματημένος.