Ήταν μία φορά ένας φίκος που
έγερνε προς το πεζοδρόμιο.
Περίμενε να δει να επιστρέφει με θόρυβο
το κορίτσι με το μηχανάκι.

Άγνωστο τι απέγινε.

Μάλλον αποφάσισε να μη περιμένει πια.
Μεγάλωσε, ψήλωσε, ψήλωσε.
Τον κόψανε;

Ύστερα ο πατέρας
-επίμονος κηπουρός, φύτεψε
στο πεζοδρόμιο μια λεμονιά.

Κινδύνεψε από βέβηλα χέρια.
Διασώθηκε χάρις στο ανελέητο
πότισμα της μάνας
(που αγνόησε τις βρισιές των περαστικών).

"H λεμονιά των παραλογών"
που ήθελε να μεγαλώσει.

Μετά ο πατέρας έφυγε
για το ταξίδι
που δεν έχει γυρισμό.

Έμεινε η μάνα:
Να ποτίζει, να ποτίζει, να ποτίζει.
Η λεμονιά άρχισε
να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, να μεγαλώνει,
ώσπου έφτασε στο μπαλκόνι της.

Μοιάζει να νοσταλγεί τον πατέρα.

Τότε η μάνα έκοψε ένα λεμονανθό
και τον έβαλε δίπλα στη φωτογραφία
του πεθαμένου άντρα της.